Nie mnóż bytów...

Był taki facet, Ockham mu było i on miał brzytwę... I choć nie on, tylko Clauberg, to jednak ciachu, ciachu tą brzytwą. I tak, z 3 moich blogów ponad potrzebę, ostał się jeden. Niestety, nie ten.
Jeśli jesteś ateistą i szukasz wsparcia oraz innej drogi edukacyjnej (edukacja domowa), zapraszam (możesz napisać na maila z tego profilu lub ze strony www.gadzetomama.pl  pamiętaj też, że na FB jest grupa "Edukacja domowa dla racjonalistów" tam też jestem i nie tylko ja :-)).
Jesteś ciekaw, co nowego u nas, zapraszam.
Lubisz podejrzeć, jak się uczymy, zapraszam.
Gdzie?
Na mój jedyny od dziś blog: www.gadzetomama.pl

Wakacje? Wakacje!

Powiedzieć, że minęło trochę czasu od ostatniego wpisu to eufemizm...
No minęło, ale cóż zrobić, że ta doba nie chce się dać rozciągnąć, a i siły muszę oszczędzać na co innego. Choćby egzaminy, które w części już są za nami! Witek zaczyna wakacje, przynajmniej oficjalnie, bo tak między nami mówiąc, to angielski w poniedziałek ma być jak zwykle. Szukam też czegoś, co mogłoby się stać pasją młodego, wciągnęłoby go jakoś, ale... on najchętniej by tylko czytał. Chętnie bym mu wrzuciła już teraz drugi język, ale ogłosił, że "języka zaborców nie będzie się uczył", co nam trochę ograniczyło możliwości.
Szymek zdał już 3 przedmioty, kolejne 4 są w kolejce do zdania (robi powtórki), ale przedmiotów jest 11, więc nie tak szybko sobie odsapnie.
Na koniec jeszcze chciałam dodać, że nasze biedronki bardzo nam się przysłużyły - zrobiliśmy z nich prezentację na przyrodę i na angielski :-)

Malujemy biedronki :-)

Biedronki powinny być czerwone, ale mimo dolania wszystkich barwników, jakie mieliśmy, farba nie zrobiła się czerwona, lecz różowa. No i przez to nasze bjonki są różowe:

 Mycie kamieni przed malowaniem (woda, szczotka, płyn do kąpieli).

 Tańczenie w miednicy (upał przed burzą dawał się we znaki :-))

 Układanie i sortowanie kamieni.

 Malowanie (farba akrylowa na szczęście łatwo się zmywa).

 Nogi jak biedronki :-)

 I efekt ostateczny...

Mamo, one uciekają!

A na koniec cudowny skutek całej akcji i efekty zainteresowania chłopaków biedronkami (chodzą i szukają, nie tylko imago, ale też larw i poczwarek).

To jest larwa siedmiokropki (bardzo była ruchliwa), ale to na pewno siedmiokropka (sprawdziliśmy).

 

 Na dwóch pierwszych liściach wylinki (opuszczone przez dojrzałe formy), a na trzecim żywa poczwarka, bardzo trudno określić jakiego gatunku.

 A to niezwykle ruchliwe mieszkanki wylinek z poprzedniego zdjęcia, niestety obie okazały się należeć do gatunku Harmonia axyridis, co nas bardzo zasmuciło, bo w pierwszej chwili się ucieszyliśmy, że ta czarna to Adalia bipunctata. Niestety jest na to za duża. Może trzecią poczwarkę jednak zamieszkuje jakiś rodzimy gatunek?
 

I... biedronki po raz trzeci :-)

Wreszcie wstawię jakieś fotografie, bo chłopcy zrobili. Zatem nakrętki z kropkami (od 1 do 10):

Biedroneczki "policz mnie". Do ich wykonania potrzeba: 10 kółek czarnych i czerwonych (tej samej wielkości), 10 kółek czarnych mniejszych (na głowy), 55 kółeczek na kropki, cyfry z białego papieru oraz 20 nitów. Ja użyłam średnich Fiskarsa. Można skrzydełka umocować też sztywno i odginać lub nitką z guzikami po obu stronach. Są też takie nity wkładane w dziurkę i rozginane na dole.

 

Upiekliśmy też ciasteczka owsiane z tego przepisu, tylko zamiast cukru daliśmy fruktozę, mąkę pszenną z pełnego przemiału, a orzeszki i czekoladę zastąpiliśmy rodzynkami i orzeszkami w czekoladzie.Wyszły może jednak mało biedronkowe, za to pyyyyszne.

A na zakończenie będzie baśniowo. Przypomnieliśmy sobie, co to jest baśń i pisaliśmy takowe. Wybaczcie takie dziwne ustawienia w dialogach i brak akapitów tu i ówdzie (nie umiem się z bloggerem do końca dogadać).

Oto baśń Witka:

Dawno temu biedronka nie miała kropek, ale miała ogon dwukrotnie dłuższy od reszty ciała. Wszyscy się naśmiewali z jej ogona, ale najgorzej było, kiedy zamykała drzwi. Ogon zawsze wchodził między nie.

Pewnego razu drzwi odcięły jej ogon. Była z tego powodu bardzo smutna, bo chociaż go nie lubiła, to była do niego przywiązana. Poszła do karczmy (w tych czasach były jeszcze karczmy). Ktoś jej doradził, by pocięła go na kawałki i zrobiła z nich atrament.

Biedronka nie miała wyboru. Poszła do domu i pocięła ogon na kawałki, wsadziła je do wody, by puściły soki. Kiedy odchodziła, przewróciła miskę i fragmenty ogona upadły jej na plecy i odcisnęły się na plecach biedronki. Powiedziała to swoim siostrom, które zrobiły to samo. Od tego czasu biedronki mają kropki.

 Szymona:

 

Pewnego pięknego, słonecznego dnia biedronka Malwina doszła do cudownego krzaku jaśminu. (Biedronki nie miały wtedy jeszcze skrzydeł i kropek, ale miały ogon, co bardzo je irytowało). Kiedy była na miejscu, zaczęła zajadać się mszycami. Gdy była już najedzona, zobaczyła bardzo dziwną mszycę. Była złota i dużo większa od innych. Zaczęła rozmawiać z biedronką:

• Spełnię twoje trzy życzenia, jeśli zaprzestaniesz zjadania naszej kolonii.
• Dobrze, zgadzam się. – Odparła biedronka.
• Więc?
• Po pierwsze chciałabym mieć skrzydła, by móc szybko przelatywać między roślinami.
• Dobrze. – Powiedziała mszyca. W tej chwili biedronce wyrosły dwie pary błoniastych skrzydełek. I odtąd biedronki mogą latać – To było twoje pierwsze życzenie.
• Po drugie chciałabym mieć kropki, bo ptaki często mylą mnie z borówką lub poziomką.
• Tak. – W tej sekundzie na pancerzyku biedronki wyskoczyło siedem czarnych kropek. I odtąd biedronki mają kropki. – To twoje drugie życzenie.
• Na końcu chciałabym pozbyć się ogona.
• Jak chcesz. – Po tych słowach biedronce odpadł i wyparował ogon. I odtąd biedronki nie mają ogona. – To było twoje ostatnie życzenie.

Po spełnieniu życzeń Malwiny mszyca odeszła, a biedronka nigdy więcej nie jadła tej kolonii, ale inne nie miały tego szczęścia i były zjadane przez biedronki. Dzięki czarom złotej mszycy biedronki zyskały też trochę magicznej mocy, a Malwina odleciała, by żyć dalej spokojnie i szczęśliwie.

I moja:

O biedronce, Łusi i szczęściu

Była sobie dziewczynka, która miała na imię Łucja. Miała też mamę, tatę i dwóch braci, ale i tak często chodziła smutna, bo wszyscy byli tacy duzi, a ona taka malutka. Mama i tata ciągle byli zajęci pracą, gotowaniem, praniem, samochodem i innymi rzeczami, które trzeba było zrobić teraz i już. Starsi bracia mieli poważne, chłopackie sprawy: samoloty, wędki, piłki... A ona? Tylko im przeszkadzała, kiedy grali, łamała samoloty (zupełnie niechcący) i wcale się nie znała na wędkach i rybach. Gdy kopali piłkę, a ona próbowała grać z nimi, co chwila wołali „mamo, zabierz ją stąd!”. Łusi było przykro i bardzo chciała być większa, ale choć bardzo się starała i jadła jak najwięcej, nadal rosła pomalutku.

Pewnego razu Łucja siedziała na podwórku. Było jej wyjątkowo przykro, bo najpierw tata poprosił, żeby nie plątała się pod nogami, potem mama powiedziała, że gotuje obiad i że nie ma dla niej czasu, a bracia tylko na nią spojrzeli i zawołali „sio!”

• Jak będę duża, to do nikogo nie będę mówiła „sio!” - obiecywała sobie rozżalona Łusia.

• Ale przecież ty jesteś duża! - usłyszała cichutki głosik.
• Kto to powiedział? - zdziwiła się dziewczynka.
• Ja! Jestem tu, na twoim kapeluszu!

Łucja ostrożnie zdjęła kapelusz i spojrzała na niego, a tam, na zielonej wstążce siedziała maleńka, prześliczna biedronka! Była czerwona i miała siedem czarnych kropek.

• Ty mówisz? - zdziwiła się Łucja.
• No jasne, że tak. Myślisz, że jak ktoś jest mały, to już nic nie może? Ja, choć jestem taka maleńka, potrafię naprawdę dużo. Umiem chodzić, latać i czarować...
• Czarować? Naprawdę? Jak w tym powiedzeniu „biedroneczko, leć do nieba, przynieś mi kawałek chleba”?
• Właśnie tak. Tylko nie przynoszę chleba, lecz szczęście. Każdy, kto powtórzy to zaklęcie i popatrzy jak odlatuję, zrobi się szczęśliwy. Chcesz spróbować?
• Tak - powiedziała Łucja i delikatnie przystawiła paluszek, a biedronka weszła na niego, a kiedy dziewczynka uniosła palec do góry i wyszeptała „biedroneczko, leć do nieba, przynieś mi kawałek chleba”, rozłożyła skrzydełka i odleciała. I wiesz co? Kiedy tak leciała coraz wyżej i wyżej, Łusia poczuła się naprawdę szczęśliwa. Potem była jeszcze szczęśliwsza, bo mama zawołała ją na przepyszne ciasteczka owsiane (z orzeszkami w czekoladzie), które wyglądały zupełnie jak biedronki! A jeszcze później wspólnie grali w piłkę i nikomu nie przeszkadzało to, że ona jest najmniejsza, bo kto nie złapał piłki, musiał kucnąć i wtedy wszyscy byli tak mali jak ona.

Kiedy trzeba już było wracać do domu, Łucja spojrzała w niebo i wyszeptała: „dziękuję biedronko...”.

Biedronki po raz drugi...

Dziś bardzo intensywny dzień pracy, a fotek niet. Postaram się jutro.
Bardzo dziękuję Mamalince za komentarz, zainspirował mnie do paru rzeczy, między innymi poszukania wierszyków anglojęzycznych, jest ich mnóstwo!
Co zrobiliśmy dziś?

Witek na zajęciach z ceramiki zrobił płaskorzeźbę z biedronką, ale została w aucie - zdjęcie jutro. Oprócz tego zredagował notatki - ciekawostki:

Jaskrawe kolory biedronek ostrzegają drapieżniki, że nie należy ich atakować, gdyż są niesmaczne. Wiele biedronek żywi się mszycami niszczącymi rośliny w ogródkach, dzięki temu, między innymi, biedronki cieszą się sympatią ludzi.

Biedronki mają wypukły kształt, który tworzą dwie barwne pokrywy z kropkami. Pod nimi są błoniaste skrzydła, które pozwalają im latać i otwierają się, gdy biedronka unosi pokrywy skrzydłowe.

Ludzie myślą (niesłusznie), że liczba kropek wskazuje na wiek biedronki. Jednak ilość kropek zależy od rodzaju.

Większość ptaków nie zjada biedronek z tego powodu, że ich czarne odnóża wydzielają hemolimfę o ostrym, nieprzyjemnym smaku. Są jednak ptaki (m.in. muchołówki szare), które chętnie je jedzą.

Biedronki żywią się mszycami. Dorosła może zjeść od 30 do 40 mszyc dziennie, a larwa od 12 do 50. Mszyce bronią się przed pożarciem wydzielając woskową substancję zlepiającą żuchwy larw, ale jeśli larwa zaatakuje z boku lub przodu, udaje jej się uniknąć tej pułapki. 

Szymek pracował nad systematyką chrząszczy i biedronek. Powstał piękny dokument, ale ze względu na prawa autorskie (przecudne fotografie ze strony Chrząszcze Polski) nie możemy się nim podzielić. Chyba, że Szymon napisze prośbę do autora tej genialnej witryny i poprosi o zgodę (postaram się go namówić).

Ja zrobiłam biedronki z kropkami do liczenia, przygotowałam zielony ryż (barwię go barwnikiem do jajek) i wyszukałam dwa wiersze Jana Twardowskiego: "Mrówko, ważko, biedronko" i fragment autobiografii "Ksiądz Jan od Biedronki". Chciałam też kupić więcej guzików biedronek, ale zamknęli mi pasmanterię i będą takie z modeliny, a te co mamy, zostaną przyszyte. 

Śpiewaliśmy też naszą ulubioną piosenkę o helołce (tak córcia nazywa biedronkę) pochodzącą z jednej z rewelacyjnych płyt Misia, Margolci oraz Agnieszki.

Biedronki... po raz pierwszy

Wakacje, wakacje, a dzieci się nudzą. Pomysł, żeby wziąć się do jakiejś roboty został powitany entuzjastycznie (Tosiek, który wakacje ma od kwietnia) i... tego, no, pogodnie (Szymek wakacje ma od tygodnia, bo jednak musiał zdać jeszcze osobiście informatykę).
Temat tygodnia brzmi "biedronki".
Zadania są dla dzieci w wieku: 2 lata, 10 lat, 13 lat, więc rozrzut całkiem spory.
Wymyśliłam:
- karty KLT Montessori z nazwami biedronek (mam opracowane, dostępne tutaj), uzupełnienie ich o krótkie opisy w formie takich kart,
- budowa biedronki (różne stopnie),
- miejsce biedronki w "rodzinie" owadów,
- jak prowadzona jest systematyka chrząszczy,
- biedronkowe memo,
- "I spy with my little eye" - guziki w butelce z zielonym ryżem.
- znalezienie ciekawostek o biedronkach z różnych źródeł drukowanych i internetowych,
- Arlekin - gatunek inwazyjny, co z nim zrobić? - analiza TRIZ (i w związku z tym wczytanie się w to, czym jest TRIZ),
- biedronki nakrętki z kropkami 1-10,
- biedronki z rozsuwanymi skrzydłami (pod nimi cyfry, na górze kropki),
- spinacze z biedronkami,
- kolorowanki i malowanki w biedronki,
- biedronka w kulturze, literaturze, sztuce ludowej,
- biedronka w obcych językach,
- nauka piosenki o biedronkach,
- rozwój biedronki (koło rozwoju),
- biedronki i mszyce - czy to prawda? - doświadczenie,
- zrobienie z tego wszystkiego książki typu Lapbook, czy raczej Bawidoc :-)

Dziś Witek wynalazł ciekawostki, Szymon wgryzał się w Triz, a Aja malowała nakrętki (i stół niestety też, a flamastry niezmywalne...). Mało, ale to był mój dzień roboczy i nie było mnie w domu, chłopcy pracowali sami.

Macie jeszcze jakieś pomysły?

Życie żab - prezentacja Witka

Najpierw - tytułem wstępu - chciałam napisać, że zdjęcia robione były na wiosnę tamtego roku, a temat został odgrzebany teraz przy okazji przygotowywania prezentacji do szkoły. Jedno zdjęcie - ostatniej żabki - nie jest nasze, bo nasze kijanki trzeba było wypuścić zanim dorosły do tego etapu - po prostu przestały rosnąć w zamknięciu, a jak je wypuściliśmy, to już nie udało się nam złapać odpowiedniej :-)

 
Czas na Witka:

Postanowiłem zbadać życie żab: jak są zbudowane, gdzie żyją i jak się rozmnażają.


Żaby żyją na terenach, gdzie mają dostęp do wody. Woda jest im niezbędna do rozmnażania się. Ich pożywieniem są owady, ślimaki, dżdżownice. Żaby są płazami.



Budowę żaby poznawałem na modelu anatomicznym 4D Vision.

• Tylne odnóża żaby są długie, silnie umięśnione, co umożliwia żabie skoki.
• Przednie odnóża są krótsze niż tylne.
• Między palcami jest błona ułatwiająca pływanie.
• Skóra żaby jest lepka i wilgotna.
• Język żaby jest bardzo długi i zwinięty, co pozwala żabie go wyrzucić, aby mogła złapać owada.
• Układ rozrodczy to jajnik i jajowód (u samicy).
• Żołądek jest połączony z połączony z przełykiem i jelitem.
• Jelito cienkie jest długie i zwinięte. Na końcu jest jelito grube i odbyt. Na jelicie cienkim „leżą” dwie nerki.
• Wątroba u żab jest duża i płaska. Przy niej jest woreczek żółciowy.
• Płuca są gąbczaste, częściowo odpowiadają za wymianę gazową, bo żaba też oddycha przez skórę.
• Pomiędzy płucami jest serce. Leży pośrodku (nie po lewej jak u człowieka). Serce ma 3 komory (człowiek ma 4).
• Kręgosłup ma niewiele kręgów. Żaba nie ma żeber. Jej czaszka jest płaska.
• Oczy znajdują się na szczycie głowy, więc żaba widzi, co się dzieje nad wodą, choć jej ciało jest zanurzone.
  Na zdjęciu gody ropuch.

W naszym klimacie żaby odbywają gody w kwietniu.
Samica składa skrzek – jaja w galaretowatej osłonce.
Podczas składania skrzeku samiec obejmuje samicę i zapładnia jajeczka.
U niektórych gatunków samice mogą zmienić płeć.




Skrzek żaby ma postać galaretowatej masy.



Skrzek ropuchy ma postać sznurów.


Ze skrzeku rozwijają się kijanki.

Początkowo żywią się osłonką jaja.

W ich budowie widać głowę, szparki skrzelowe, skrzela, ogon.

W miarę rozwoju wyrastają kończyny, a ogon, skrzela zanikają.

Cykl ten powtarza się co roku.